Ksiądz nie ma prawa odmówić pogrzebu dziecka utraconego w wyniku poronienia lub martwego urodzenia.
Musi to oczywiście nastąpić zgodnie z Ustawą z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (z uwzględnieniem jej nowelizacji z 2011 roku), czyli po przedstawieniu wymaganych dokumentów (karty zgonu).
Kościół katolicki naucza, że godność przysługuje osobie ludzkiej od chwili poczęcia do naturalnej śmierci (Katechizm Kościoła Katolickiego 1703), dlatego zaleca się pochówek dzieci utraconych z zachowaniem tych samych obrzędów, jakie stosuje się w przypadku dzieci urodzonych zmarłych po porodzie, ale nieochrzczonych. Tą kwestię reguluje Kodeks Prawa Kanonicznego (kan. 1183 par. 2) stwierdzając, że to ordynariusz miejsca może zezwolić na pogrzeb kościelny dzieci zmarłych przed chrztem, których rodzice mieli zamiar je ochrzcić. Jednakże Konferencja Episkopatu Polski doprecyzowała ten zapis zezwalając na taki pogrzeb (patrz „Obrzędy pogrzebu dostosowane do zwyczajów diecezji polskich, Katowice 2014), zatem w Polsce nie trzeba prosić o specjalne pozwolenie na pogrzeb dziecka, które urodziło się jako martwe, wobec czego nie było ochrzczone.
Sugeruje się, aby prośbę rodziców o pochówek dla dziecka utraconego interpretować jako pragnienie chrztu dla niego, natomiast w dokumencie Konferencji Episkopatu Polski przygotowanym przez Radę ds. Rodziny pt. „Służyć prawdzie o małżeństwie i rodzinie” poleca się wręcz, aby kapłani wspierali starania rodziców o godne pożegnanie ich dziecka.