Czy osoba z widoczną niepełnosprawnością może zostać przyjęta do Seminarium, jeżeli odczyta takie swoje powołanie?
2 czerwca, 2024
Obecny Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. bardzo ogólnie stwierdza, że do święceń powinien zostać dopuszczony wyłącznie ten, który posiada przymioty fizyczne odpowiadające przyjmowanemu święceniu (kan. 1029). Nie ma jednak wyliczeń (jak to było w poprzednim Kodeksie Prawa Kanonicznego) niepełnosprawności fizycznych, które uniemożliwiałyby udzielenie święceń kapłańskich.
Aktualnie nacisk położony jest na indywidualne rozeznawanie przełożonych, czy dana osoba może zostać księdzem czy nie. Watykański dokument Kongregacji ds. Duchowieństwa powierza poszczególnym Konferencjom Episkopatów wypracowanie właściwych norm w tej kwestii. Decyzja należy więc do przełożonych. Życie kapłańskie, czy życie zakonne stawia przed kandydatami różne wymagania i stąd potrzebne są różne predyspozycje (podobnie jak w przypadku zastania strażakiem, lekarzem czy pianistą). Jednocześnie będąc osobami wiedzącymi bierzemy pod uwagę działanie Ducha Świętego, który może „przekonać” przełożonych o przyjęciu na formację także osoby chorej czy z niepełnosprawnością, pomimo wątpliwości, co do potrzebnych predyspozycji.
Mówił o tym w swojej historii np. ks. Krzysztof Fraitag, pallotyn. Po maturze planował wstąpić do seminarium diecezjalnego, ale tam go nie przyjęto ze względu na chorobę. Na rozmowie z rektorem powiedziano mu, że z jego chorobą, wrodzoną łamliwością kości, nie mogą go przyjąć, bo to problem i sobie nie poradzę. Ale u pallotynów dano mu szansę, którą wykorzystuje do dziś.
Nie jest jednak tak, że każda niepełnosprawność uniemożliwia podjęcie życia konsekrowanego (nawet jeśli nie kapłańskiego), czyli życia osoby, która złożyła śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa w jednym z instytutów życia konsekrowanego (zakonie, zgromadzeniu zakonnym lub instytucie świeckim). Przykładem są tu np: Niewidome Adoratorki Najświętszego Sakramentu czy Instytut Małych Sióstr Uczennic Baranka, gdzie powołanie zakonne mogą realizować kobiety z zespołem Downa. Istnieją także indywidualne formy życia konsekrowanego. W archidiecezji poznańskiej jedna z dziewic konsekrowanych porusza się na wózku.